Aapjes kijken

Vanmorgen hebben we rustig aan gedaan. Ik voel me wat beter dus rond 11.30 uur lopen we naar de hoofdweg. Wilmar loopt met Milou eerst langs het seaweedcentrum om on aan te melden voor de rondleiding van morgen. Daarna loopt hij via de 2 strandlodges terug om daar te vragen of ze Ynke haar fototoestel daar gevonden hebben. Helaas dat is niet het geval. We vermoeden dat het afgelopen zondag op het strand door een opdringerige familie gepikt is. Op de hoofdweg wachten we met elkaar op de dalla die ons naar het Jozanibos kan brengen. Gelukkig hebben ze hier ook een soort bushokjes zodat we in de schaduw kunnen wachten. Na een poosje komt de dalla en we kunnen mee. Voor 5000 shilling (2,5 euro) rijden we in ongeveer 25 minuten naar het Jozanibos. Als we de weg naar de receptie oplopen zien we al snel de eerste Colobo monkeys. Echt heel leuk. Ze komen ook heel dichtbij. We lopen door naar de receptie en de ruimte hiervoor is gevuld met allemaal paraplu's. Vanmorgen heeft het bij ons ongeveer 5 minuten geregend maar blijkbaar verwachten ze hier meer! Met de gids gaan we een route wandelen. We gaan eerst naar een plaats waar veel aapjes zitten. We kijken onze ogen uit. Er is er zelfs een met een kleintje van 2 weken oud, zo schattig!! Hierna gaan we echt het bos in. De gids wijst ons op allerlei bomen en planten. Het is een echt tropisch bos en het is er drukkend warm. De bodem is behoorlijk vochtig dus het zal hier zeker harder geregend hebben dan in Paje. Na de wandeling gaan we eerst iets drinken. Qua eten hebben ze niet veel dus gaan we voor 1 keer aan de mars, snickers en kitkat die ze wel in de koeling hebben liggen. In vitrines staan tassen uitgestald die door vrouwen die hier in de omgeving wonen gemaakt worden. Zowel Ynke en Jindy kopen er een. Dan gaan we verder. Ongeveer 500 meter verder aan de hoofdweg is een parkje met schildpadden, slangen etc. De meiden willen daar graag nog kijken en de gids loopt met ons mee daar naartoe. Halverwege zitten er vrouwen met groentes en pinda's. Voor 50 cent kopen we 5 kleine zakjes! Achter hen zit ook weer een aap dus we staan ook hier weer even te kijken. Bij het andere parkje aangekomen moeten we voor 4 betalen, Jindy is gratis. Als we zeggen dat Jindy en Ynke even oud zijn beginnen ze hard te lachen, maar dan mag ook zij gratis naar binnen. We zien er schildpadden, waarvan een hele grote, slangen, grote hagedissen, een kameleon en konijnen. De laatste zijn voer voor de python en dat vond Milou niet aardig!! Voor aan de weg wachten we weer op een dalla richting Paje. Was de dalla op de heenweg halfleeg, nu zijn ze allemaal overvol. Een keer zeggen ze dat we er wel bij kunnen maar dat doen we maar niet. Uiteindelijk stopt er een dalla waarbij Ynke en Jindy konden zitten ( op een lege jerrycan....) en wij tussen de zakken met ingeslagen etenswaren en flessen water konden staan. Binnen hing een bordje waarop stond maximaal 16 passagiers en niet staan....nu er zaten en stonden in totaal 26 passagiers plus de chauffeur in de dalla!! Echt bizar om mee te maken! Terug in Paje zijn we eerst naar de supermarkt gelopen voor nog wat inkopen. We besluiten via het strand terug te lopen. Dat is een goede zet. Het is er heerlijk en mooi! Bij de sea lodge drinken we nog iets en maken we gelijk gebruik van de wifi. Die in het huis is dusdanig instabiel dat we daar de laatste dagen bijna geen verbinding hebben. Rond 17.30 uur lopen we terug naar ons huis. Annemieke loopt achteraan en ziet ineens iemand voor zich lopen met een tshirt aan waar op de achterkant staat Tanzania scouts. Bij aanspreken blijkt hij inderdaad van de scouting te zijn en ook nog eens op zoek naar ons! We lopen gezamenlijk naar ons huis. Hij komt de badges die ons beloofd zijn brengen en heeft nog van alles extra meegenomen. Een das, extra badges, scoutboekjes en foto's van zijn groep. Hij is daarvoor speciaal naar Dar-es-Salaam geweest om het op te halen. Hij heeft ook informatie bij zich over een expeditie die de scouting volgende maand gaat houden en waarbij ze de Kilimanjaro gaan beklimmen. Ze zoeken daar nog sponsors voor en we besluiten om hem daar een bijdrage voor te geven. Ondertussen is Jindy verdrietig want nu is er geen giraffebadge over om aan gaar vriendin te geven. We vragen Makanda of hij er nog 1 kan opsturen naar ons. Dat is geen probleem maar hij stuurt hem niet op maar komt maandag naar de luchthaven om hem hoogst persoonlijk af te geven! Dan vraag ik hem hoe het zit met zijn polo, of hij er meer heeft en zo ja of hij die wil ruilen voor een polo van Wilmar. Dat vindt hij prima en hij trekt hem gelijk uit. Milou vindt het maar stom! Makanda is erg enthousiast en wil ook van alles weten over de Nederlandse scouting. We komen erachter dat hij ook gebarentaal kent en we wisselen wat basisgebaren uit. Het verschilt niet zo heel veel van elkaar merken we. We wisselen adresgegevens uit en dan moet hij weer op pad aangezien hij nog terug moet naar Stone Town. De oudste 2dames gaan dan aan de slag met de pannenkoeken. Hierna wordt ook Milou geveld door de reizigersdiarree. Gelukkig hebben we voldoende immodium bij ons want bij mij wordt het in de avond ook weer erger. Gelukkig wel zonder buikpijn!
Nog maar 2,5 dag, het is echt zo snel gegaan en eigenlijk willen we nog niet naar huis. Tenminste de meiden wel maar Wilmar en ik zouden hier nog wel langer willen blijven. We zullen in ieder geval nog wel eens terug gaan naar Afrika, waten geweldig continent!